«Είπα να φύγω μα με κράταγε η λύπη.
Είπα να μείνω, αλλά είχα κουραστεί…»

Είναι καταστάσεις, σχέσεις, υλικά πράγματα που έχουν σημαντική επιρροή επάνω μας και μας καθηλώνουν, ενώ το βλέπουμε πως η παραμονή εκεί είναι πνιγηρή. Μένουμε εγκλωβισμένοι εκεί, ακίνητοι λες και η γη δε συνεχίζει να κινείται, ο χρόνος να κυλά, οι ευκαιρίες για χαρά να μας προσπερνούν… «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»… Μια εργασία που ξεκίνησε προσωρινή και πέρασαν τα χρόνια χωρίς να μας ικανοποιεί και ν’ αξιοποιούμε μέσα από αυτήν το δυναμικό μας, ένας γάμος που προχωρά στο χρόνο κυρίως με αίσθηση χρέους συνέχισης παρά  από  αγάπη, ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις κι αντικείμενα που μας κρατούν συναισθηματικά δεμένους στα παλιά, αποκλείοντας μια νέα ζωή που θα μπορούσε κάπου αλλού ίσως ν’ ανθίσει.

Από  τη μία η δύναμη της συνήθειας, το βόλεμα, η υποχρέωση αφοσίωσης, η επιμονή πως κάπως μαγικά κάποτε θα αλλάξουν τα πράγματα μέσα από την υπομονή, ο χρόνος που επενδύσαμε, οι θυσίες που κάναμε, η ασφάλεια του οικείου και ο φόβος του αγνώστου, το ρίσκο που ποτέ δεν τολμήσαμε… «κράτα μικρό καλάθι» μας έμαθαν, «την μπάλα χαμηλά»… Κι από την άλλη, η κούραση της ρουτίνας σαν την «μέρα της μαρμότας», η έλλειψη χαράς  και δημιουργικότητας, τα όνειρα που τους ψαλιδίσαμε τα φτερά, οι νεανικές λαχτάρες που για αλλού μας προόριζαν, όλα όσα θα μπορούσαμε να βιώσουμε, αν τολμούσαμε να πούμε κάποια «όχι», να βάλουμε όρια, να υπερασπιστούμε τα «θέλω» μας απέναντι στους δυνάστες των «πρέπει».

Κάποιες φορές είναι ευκολότερο να κατηγορήσουμε τους άλλους για τις επιλογές μας, τους γονείς και την ανάγκη μας να τους ικανοποιήσουμε, τους συντρόφους μας που εντωμεταξύ άλλαξαν ή τελικά πραγματικά γνωρίσαμε όταν παραιτηθήκαμε από την προσπάθεια να τους ταιριάξουμε στα ιδεατά μας, τους δύσκολους καιρούς της χώρας μας, τα επικριτικά βλέμματα και σχόλια των άλλων, που η γνώμη τους έχει συχνά  μεγαλύτερη βαρύτητα από τη δική μας, τον χρόνο που πέρασε και πλέον είναι αργά για ανοίγματα, ο,τιδήποτε θεωρούμε πως μας στερεί την επιλογή.

Όμως και το να μένουμε στα ίδια ενώ γνωρίζουμε πως δε μας ικανοποιούν, είναι επιλογή. Μπορεί να μην το βλέπουμε έτσι, γιατί θεωρούμε πως δεν είναι δυνατόν με τη θέλησή μας να επιλέξουμε κάτι που δεν είναι το καλύτερό μας, κάτι που μας προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα, ωστόσο αυτό κάνουμε κι είναι σημαντικό να το αναγνωρίσουμε. Κάποιο «όφελος» σημαντικό κρύβεται για μας εκεί. Κάτι που, αν το χάσουμε, φοβόμαστε πως ίσως απειληθούμε περισσότερο από την τρέχουσα μη γεμάτη ικανοποίηση ζωή.

Αν δεν είχαμε λοιπόν αυτό το βαρίδιο που σέρνουμε στο πόδι μας, αν ελευθερωνόμασταν από αυτό, πώς αλλιώς θα ήταν η ζωή μας;

Τι θα ήταν διαφορετικό;

Θα το αντέχαμε;