Σε έναν κανονικό καθρέφτη συνήθως αναζητούμε επιβεβαίωση της ομορφιάς και θελκτικότητάς μας, όλα όσα πιστεύουμε πως χρειάζεται να δείχνουμε για να είμαστε αρεστοί κι αποδεκτοί από τους άλλους, να πληρούμε τα κριτήρια των απαιτήσεων του ερωτικού συντρόφου, της επικριτικής μαμάς, των ματιών που μας σκανάρουν, μας ζυγίζουν, μας αποτιμούν… Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, μπορεί να παρατηρώ το είδωλό μου στον καθρέφτη ελέγχοντας τις σωματικές διαστάσεις, την χαλάρωση, τις άσπρες τρίχες που δεν μπορώ πια να κρύψω, τις ρυτίδες και τα σημάδια που χάλασαν το αλαβάστρινο δέρμα της νεανικότητας, ο,τιδήποτε πάνω μου με απομακρύνει από το ιδανικό, το τέλειο που οφείλω να βλέπουν σε μένα.
Πάντα κάτι θα λείπει, κάτι θα διαφέρει, δε θα είναι αρκετό…
Στον αληθινό καθρέφτη, αναζητώ τον αυθεντικό μου εαυτό, χωρίς φόβο και ανάγκη να με εφησυχάσω πως πληρώ προδιαγραφές. Απαλλαγμένος από τον εθισμό της οπτικής των άλλων, μπορώ να είμαι ο αληθινός μου εαυτός, ελεύθερος από ντροπή, συγκρίσεις, απαιτήσεις του «πρέπει» , όπως όταν ήμουν στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, πριν κληθώ να μπω κι εγώ σε καλούπια απαιτήσεων. Σε αυτόν τον καθρέφτη δε χρειάζεται να είμαι τέλειος γιατί είμαι αρκετός, δεν ψάχνω κάποιο άλλο μισό να με συμπληρώσει γιατί είμαι ολόκληρος, έχω αμέτρητες δυνατότητες και αξίζω χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Δεν είμαι οι πράξεις και τα επιτεύγματά μου, δεν είμαι οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου, δεν μετριέμαι με βάση το πώς φαίνομαι , πόσο δημοφιλής είμαι, πόσο πολύ αγαπιέμαι. Είμαι γνήσιος, σε ισορροπία με τον εαυτό μου, με αποδοχή και κατανόηση ακόμη και των πλευρών μου που χρήζουν βελτίωσης, με διάθεση αυτοσυμπόνιας κι αυτοφροντίδας. Με κοιτάζω με αγάπη, χωρίς ίχνος κριτικής, τιμωρίας, απόρριψης. Η ύπαρξή μου από μόνη της είναι δώρο και της φέρομαι με τον σεβασμό και την προσοχή που αξίζει σε κάθε τι πολύτιμο.
Ανάλογα με ποιον εαυτό ψάχνω να δω, αυτόν που φαίνομαι ή αυτόν που είμαι, επηρεάζεται κι η διάθεση για την νέα μέρα που ξεκινά,
η ποιότητα της σχέσης μου και με τους άλλους, οι στόχοι στους οποίους θα επιδοθώ, ο χρόνος κι η ενέργεια που θα επενδύσω,
ο απολογισμός στο κλείσιμο της ημέρας, των χρόνων, του περάσματός μου στη ζωή και τον κόσμο.
Σε ποιον καθρέφτη τελικά επιλέγω να με κοιτάζω;
Αναζητώ την εικόνα των ονείρων μου ή τον εαυτό των ονείρων μου;
Κι αν η ιδανική εικόνα μου είναι σε γενικές γραμμές γνωστή από τις κοινωνικές επιταγές,
ο καλύτερος εαυτός που μπορώ να είμαι, μου είναι εξίσου γνωστός;
Μέσα σε όλα τα καθημερινά που απασχολούν τον χρόνο και την προσοχή μου
τι χώρο κατέχει; Σε ποια σειρά κατάταξης στις προτεραιότητες, πόσα λεπτά, πόση ματιά;
Αν ήμουν ο άνθρωπος των ονείρων μου, ποιος θα ήμουν;
Εν τέλει, ποιο είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω μέσα από τη ζωή μου;
Αν χωρούσα σε λίγες λέξεις, ποιες θα επέλεγα να με περιγράψουν ακριβέστερα;
Κι αν μια από αυτές είναι μαμά ή μπαμπάς, ποιο πρότυπο θέλω να είμαι για τα παιδιά μου;
Σε ποιον καθρέφτη εκπαιδεύω κι εκείνα να κοιτάζονται;
